Kleur: pastelgeel. Hier en daar iets pastelblauws of pastelgroens. Iemand staat in de tuin verdorde takken bij elkaar te harken. Er komt een vrouw met een kruiwagen vol aarde voorbij en zucht. Ik heb zin om haar te helpen. De man van de hostel strijkt kussenslopen. Hij ziet er moe uit. (Aja) Ik stap richting centrum.
Ik krijg van een enthousiaste actiegroep vrouwen een briefje in mijn hand met een prent van krokussen op. Op de achterkant: een prent van sneeuwklokjes met een streep door. Daarna nog briefjes met andere bloemen en op de achterkant dezelfde sneeuwklokjes met een streep door. Ik word van drie verschillende kanten gefotografeerd. Ik weet niet wat ze hier tegen sneeuwklokjes hebben maar fotografeer hen terug.
Twee straten verder zit een oude vrouw sneeuwklokjes te verkopen op straat.
Ik koop ze niet.
Overal staan bordjes met “eco” en “second hand” en “koffie”. Ik stap een ecologische koffiezaak binnen, een trap onder de grond. Die blijkt óók een second handshop te zijn en iemand verkoopt er bovendien ecologische handgemaakte knutselwerkjes. Uiteraard. De jongen van de koffie vertelt over zijn reis naar Denemarken en dat het gemiddelde loon hier €300 per maand is. Dat is het bedrag dat momenteel in mijn onderbroek zit. Hij zegt dat Russisch de taal is met het grootste aantal scheldwoorden ter wereld en noemt er een paar. Tot zijn collega zegt dat hij ermee moet stoppen. Hij heeft eens veertien uur aan een stuk door Rusland gereden. Waarom precies is mij niet duidelijk. Ook niet of er een verband was met de lange lijst scheldwoorden. Hij vraagt wat ik hier eigenlijk kom doen. Ik zeg dat ik had gelezen dat deze stad de grootste “pedestrial area” van de wereld heeft. Hij zegt dat ze daar inderdaad trots op zijn, maar “what is pedestrial?” Ik krijg nog een scheut kokos in mijn koffie en wandel verder naar het treinstation. Daar koop ik een ticket naar Tatariv voor €1,2. Dat is €0,25 per uur op de trein. Terwijl ik onderhandel beatboxen de jongens naast mij hun wachttijd vol.
Terug naar de hostel, rugzak ophalen. De oude man met de ecologische farms drinkt koffie bij het raam. Ik zet er mij bij en vertel hem over de Buurderij. Hij probeert mij te overtuigen om Oekraïense ecologische perziken te importeren naar België. Ik leg uit dat ons project focust op de lokale landbouw en onnodige CO2 wil vermijden. Hij zegt dat hij mijn frustratie snapt en vertelt over bronwater uit Borjomi (Georgië) dat hier massaal wordt geïmporteerd, terwijl Oekraïne zelf prima bronwater heeft. Hij zegt dat Oekraïens bronwater voor Belgen trouwens ook echt goedkoop is. Zou ik niet geïnteresseerd zijn om Oekraïens bronwater te importen in België? Hij kent een firma die vrachtwagens gebruikt die weinig CO2 uitstoten. Ik zeg dat we zelf prima bronwater hebben in België en dat ik vooral vind dat mensen zo veel mogelijk kraantjeswater moeten drinken, ik heb het niet voor al die onnodige plastieken verpakkingen. Hij zegt dat hij mijn frustratie begrijpt en vertelt over de ecologische Oekraïense suiker die zijn bedrijven produceren, die hij vervoert in zakken van 15kg en enkel verpakt per kg op specifiek verzoek van de klant. Lovenswaardig, zeg ik. Ik moest trouwens eens weten hoeveel ecologische Oekraïense suiker zijn bedrijven produceren, zegt hij. Meer suiker dan Oekraïne nodig heeft. Of ik niet geïnteresseerd zou zijn om Oekraïense suiker te importen in België? Ik moet hier weg. Ik zeg beleefd dat ik gerust eens een zak van 5kg wil meenemen naar België als ik hier eens met mijn eigen auto ben om te zien hoe het loopt. Hij stelt voor dat ik een ecologische koffiezaak opricht met zijn melk en zijn suiker, eventueel met een second hand kledingverkoop erbij. Hij zorgt voor het transport van de melk en de suiker, dan moet ik alleen nog voor koffie en kleren zorgen.
Ik moet hier weg.
Ik hou van steden waar het treinstation wordt omgeven door krakkemikkige hokjes die allemaal dezelfde koffie en gekke koeken verkopen.
Ik hou van steden waar oude vrouwen met wollige banden rond hun hoofd zelfgemaakte lekstokken verkopen in de vorm van hartjes en beertjes. Van de lekstokken zelf hou ik minder maar ze kosten geen geld.
Ik hou van landen waar je drie uur op de trein moet zitten om 70km af te leggen. Ik hou van treinen waar vrouwen met wollige banden rond hun hoofd komen controleren of je je juiste zitplaats wel hebt gevonden.
Ik hou van treinen waar je wodka met hazelnotensmaak en de keuze uit drie verschillende soorten frisdrank wordt aangeboden door de medereizigers van zodra de trein zichzelf in gang trekt. Ik hou van landen waar de mensen niet genoeg Engels kunnen om drie treinuren aan een stuk te babbelen - om de vijf minuten drie woorden zeggen en wodka met hazelnotensmaak drinken daarentegen kan ik wel pruimen.
Ik hou van talen waarin het woord voor “een beetje” klinkt als “tsjoet tsjoet”. Ik hou van landen waar ik half in het Nederlands mag antwoorden als men mij een vraag stelt, zonder dat iemand mij daar raar voor bekijkt. Vijfde rondje wodka? “Spasiba, njet, it is already tsjoet tsjoet in mijne kop!” Beter dat dan de crisis.
Ik hou van landen waar je “kak” mag zeggen als je iets niet snapt.
KAK
Ik hou van Poolse wodka met hazelnotensmaak.
Comments