Pamporovo 2016. Schapengerinkel. Ik word wakker op een berg.
Ik lig in de auto en overloop meer dan een maand rondzwerven in Bulgarije in mijn hoofd. Wakker worden op een berg tussen de schapen voelt aan als uitermate gepast om een mooie laatste dag mee in te zetten. Bovendien bestaat mijn slaapoutfit al de hele reis uit een wollige onesie, een schapenpak. Me verheugend op hoe de kudde daarop zal reageren draai ik me nog even om. Ik probeer me in te beelden hoe de berg waarop ik sta eruit ziet, want dat kon ik vannacht niet zien - wegens weinig verlichtingspalen natuurlijk, zo bovenop op een berg.
Klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel.
Klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel klingel.
Ik geniet nog even van het geluid en open dan voorzichtig de deur.
Daar staan geen schapen.
Daar staat een dikke man. Hij kijkt mij aan. Ik snap er niks van.
Ik zit in mijn auto in een schapenpak.
Ik denk: ik moet mijn bril opzetten.
Ik kruip uit de auto in mijn schapenpak en pak mijn bril. Daar staat een dikke man aan een tafel. Uit een grote oude doos haalt hij één voor één telkens een bel. Langzaam en voorzichtig. Hij pakt een bel, klinkelt er even mee, glimlacht tevreden, en zet de bel voorzichtig op de tafel. Hij pakt een bel, klinkelt er even mee, glimlacht tevreden, en zet de bel voorzichtig op tafel. Ik ben te vertederd om goed te beseffen dat ik daar sta met mijn ochtendkop in een schapenpak op de top van een Bulgaarse berg en ga dichterbij. Hij kijkt mij langzaam aan en glimlacht. Ik zeg dag. Hij glimlacht langzaam, wijst met zijn dikke duim naar zichzelf en zegt: "I am the bellman". Ik glimlach langzaam terug en zeg: "I see". Hij glimlacht langzaam, wijst met zijn open hand naar de tafel en zegt: "Bells". Ik glimlach langzaam en zeg: "I see". Hij zet zijn bezigheden verder.
Ik vroeg me af of hij die bellen dan zelf maakte. Ik vroeg me af of hij dat al heel zijn leven deed. Ik vroeg me af of er hier straks toeristen zouden toekomen die zo'n bellen zouden kopen. Het leek me onwaarschijnlijk dat er bussen tot hier reden, waar wachtte die man dan op? Ik vroeg me af of hij van het bellen maken alleen zou leven. Ik vroeg me af of het wel degelijk bellen voor schapen waren, ik had me immers middenin een schapenkudde gewaand. Ik vroeg me af of hij dan ook schapen had en waar zijn schapen waren. Ik vroeg me af of hij familie had, die nu ook elders op de berg met bellen langzaam aan een tafel stonden te glimlachen.
Ik keek hem aan en glimlachte langzaam. Hij glimlachte langzaam terug. Op een berg in Bulgarije hebben belmannen geen haast.
Ik wees naar een bel met kleurrijke motiefjes. Hij zei: "tourist". Ik wees naar hem en vroeg: "You make?" Hij wees met zijn dikke duim naar zichzelf en zei weer, duidelijk en langzaam: "I am the Bellman". Ik zei: "I see". Ik wees naar mezelf in schapenpak en vroeg: "Sheep?" Hij keek mij langzaam maar niet begrijpend aan. Ik ga op mijn vier poten staan en zeg: "Bäää". Ik wijs naar zijn bellen. Hij knikt, glimlacht breed, pakt een bel, hangt die onder zijn kin, sluit zijn ogen en begint zijn hoofd langzaam van links naar rechts te bewegen, zachtjes op en neer. De bel klingelt langzaam. Hij opent zijn ogen, kijkt mij aan als in trance en zegt: "Bäää".
Ik denk dat ik het begrijp: dit is liefde.
Liefde voor het schaap.
Ik pak een bel, hang ze rond mijn nek en sluit mijn ogen. Ik beweeg mijn hoofd langzaam van links naar rechts, zachtjes op en neer. De bel klingelt. Ik open mijn ogen en kijk hem aan. Ik zeg: "Bäää".
Hij knikt, langzaam.
Ik koop de bel.
Comments