Ik zit in een kleine keuken recht tegenover de vrouw waaraan ik net werd voorgesteld als haar toekomstige schoondochter. In Wit-Rusland, of althans voor mijn Wit-Rus, staat twee dagen fietsen gelijk aan een onvermijdelijk huwelijk. De vrouw stelt mij vragen die ik doorgaans wel begrijp, maar ik vind het veiliger om te doen alsof dat niet zo is. Dus de Wit-Rus vertaalt, ik antwoord, en de Wit-Rus vertaalt terug. Of ik vast werk heb en hoe oud mijn ouders zijn. Waarom ik eigenlijk naar hier ben gekomen en hoe ik haar zoon heb ontmoet. ‘Aan de kerk van een klein hol op fietsafstand van de hoofdstad’ bleek een juist antwoord. Ik krijg nog meer vragen en een bord vol groenten, terwijl de Wit-Rus en zijn moeder zelf ook rijst en ander lekkers eten. Er moet ergens iets misgelopen zijn in de vertaling van dat ik graag groenten eet. Ik vis een lap lekkers van het bord van mijn toekomstige echtgenoot om te bevestigen dat ik niet uitsluitend groenten eet, dat moet toch wel toegestaan zijn. De moeder wil foto’s van ons maken. Ze maakt een reeks van zes, achteraf moet ik lachen met hoe mijn aanvankelijke glimlach verder verdwijnt naarmate de Wit-Rus me steviger vastpakt. We eten soep. Ik krijg vragen over de gemiddelde lonen in België en hoeveel een huis kost. Als ik zeg dat ik meer dan €500 in de maand betaal voor mijn studio, knikt de moeder dat dat van hen ook bijna €50 kost. Alles is relatief. Cijfers vertalen is moeilijk, ik laat het zo.
Ik krijg vragen over het onderwijssysteem. De Wit-Rus vertaalt. De moeder vraagt. Wit-Rus vertaalt. Ik praat. De Wit-Rus vertaalt. De moeder vraagt. De Wit-Rus vertaalt: “Do you like sound of S?” Ik denk dat we aan het thema ‘muziek’ zijn aan beland en vraag “Do you mean The sound of C?” Ik vond dat een eerder vreemde muziekkeuze voor een vrouw van 50 maar begreep het dan ook verkeerd. Hij zegt nee, “Do you like the sound of S”, en hij wijst naar zijn gat. Ik snap het niet. Hij laat een scheet. Zijn moeder lacht. Ze denkt dat dat het signaal is om te zeggen “’t is okee” en laat ook een scheet. Mijn mond valt open, de Wit-Rus vraagt: “Do you like?” Ik weet niet of hij bedoelt dat ik nu ook een scheet moet laten of dat zijn vraag wel degelijk was of ik het tof vind als hij scheten laat. Zijn moeder lacht en laat nog een scheet. Ik zet mij recht en ga in bad.
Het water pruttelt. Zelfs het bad laat scheten. Ik droog me rap af en onder het bad zit er een kat. Die bekijkt mijn naakte lichaam aandachtig met haar grote ogen. Ik open de deur en laat haar eruit. Als ik tien minuten later de kamer waar ik te slapen zal worden gelegd binnen wandel, kruipt de moeder van de Wit-Rus daar op handen en voeten over de grond. Ze voltrekt waarschijnlijk het één of ander ritueel om de kamer van boze geesten te vrijwaren, en spreekt de toverformule “Xusha” uit, maar laat daarbij godzijdank geen scheten. De Wit-Rus komt binnen en kruipt mee, op handen en voeten, door de living. “Xusha!” “Xusha!”
Ze gaan samen op het terras staan. “Xusha!” Ze doen komen terug naar binnen en gaan over een zetel hangen. “Xusha!”. De zetel waarin de moeder normaal slaapt, is omgebouwd tot mijn bed. Een zetel aan de andere kant van de kamer wordt het bed van de Wit-Rus. In de kamer daarnaast slaapt de moeder van de moeder van de Wit-Rus. De vrouw ziet niet en heeft maar één been, maar verder vind ik haar geweldig. Vooral de inrichting van haar kamer mag ik wel. “Xusha!” Als de Wit-Rus en zijn moeder op de grond gaan liggen voor elk hun respectievelijke zetel, wordt het mij duidelijk dat ze iets zoeken.
De kat.
Het dier was zo aangedaan van mijn naakte verschijning dat het zich achter een gordijn had verstopt. Het zou nog 20 minuten van rondkruipen en “Xusha”-roepen duren tot we ze vonden. Want één ding was zeker: de kat moest weg. Slapen in dezelfde kamer als een kat brengt ongeluk. Ik zat er met mijn vermoeden van boze geesten dan toch nog niet zo ver af.
Ik wou dat ik mijn relaas over Wit-Rusland hier spectaculairder kon afsluiten, maar verder gebeurde er eigenlijk niks. De Wit-Rus vergezelde me naar de luchthaven, wat lief was. We waren daar een klein anderhalf uur te vroeg, wat dus te vroeg was. Ik wachtte zo’n 20 minuten samen met de Wit-Rus ergens naast een stopcontact op de grond, bedankte hem voor de vele avonturen, nam hartstochtelijker dan wenselijk was afscheid van mijn toekomstige echtgenoot en ging door de deuren van de security check, terwijl de Wit-Rus zelf zich in een hevige discussie verwikkelde met de dame van die security check. Ik ving iets op over dat hij mee naar binnen wou om mij te begeleiden tot aan de boarding. Natuurlijk mocht dat niet, de security lady wist ook wel dat ik dat alleen kon, en hij had geen ticket. Hij verwenste heel het systeem en alle regels en ik zag hem nog half in staat om last minute een ticket te gaan kopen. Ik draaide mij om om nog eens te wuiven voor ik door de schuifdeuren verdween, als de vrouw van de security check mij gebaart te blijven staan en mij komt halen.
“Please, go out with this man!”
Ik zeg wat, ik ben met mijn rugzak de security check juist gepasseerd, al mijn vloeistof eruit, camera eruit, objectieven eruit, laptop eruit, laptop er weer in, camera er weer in, objectieven er weer in, vloeistoffen er weer in, rugzak weer aan en nu moest ik er zelf weer uit met rugzak en al? Inefficiëntie en energieverlies, al mijn haar komt daar recht van. De Wit-Rus had uit zijn discussie met de dames aan de security check afgeleid dat ik nog zeker tien minuten had vooraleer de boarding begon en de dames aan de security check wouden zo graag van zijn gezaag vanaf dat ze zeiden dat het voor iedereen beter was als ik terug naar buiten ging om nog vier minuten naast hem te gaan staan praten, en dan heel de hele procedure opnieuw te doorlopen.
Don’t mess with the messer!
Tegen dat ik weer buiten was, kwam er zo’n horde reizigers aangestormd dat ik de Wit-Rus ervan kon overtuigen dat het beter was om meteen weer te gaan. Ik had immers maar tien minuten en moest nog met mijn rugzak de security check door, vloeistof eruit, camera eruit, objectieven eruit, laptop eruit, laptop er weer in, camera er weer in, objectieven er weer in, vloeistoffen er weer in, rugzak weer aan en dan de juiste gate nog vinden. Terwijl ik dat stond te doen besefte ik dat ik stond te dansen op de scheidingslijn tussen twee werelden. Vóór de security check: de Wit-Rus, Wit-Rusland en mijn luilekkere leventje van rondfietsende observator die zich laat meeslepen in een parallelle maar voor de protagonisten authentieke en dagdagelijkse werkelijkheid. Mooie verhalen, niet nadenken. Achter de security check: mijn naakte leven. Een vliegtuig naar huis. Morgen examens afnemen. Gentse nazomer. Allesoverheersend liefdesverdriet dat helaas voor hem niks met de Wit-Rus te maken heeft en waar hij helaas voor mij ook niks aan heeft kunnen veranderen. Enkel de surrealiteit ervan kan concurreren met de surrealiteit van mijn reis.
Raakvlakken zijn er altijd, de mens is getraind om patronen te zien waar er geen zijn.
Epiloog:
Twee dagen later stuurt de Wit-Rus mij een filmpje waarin hij zichzelf en -vooral- zijn lichaam volledig verkoopt. Niet geschikt voor kinderen.
Nog eens twee dagen later stuurt hij mij een gedicht. Niet beter dan de vorige, maar toch het vermelden waard.
Twee weken later koopt hij een vliegticket naar België. Ik vraag het hem alstublieft te annuleren en hij doet dat.
Vijf maand later val ik op de rotsen mijn benen kapot en mailt hij mij ter reactie dat hij mij heeft vergeven dat ik niet op zijn huwelijksaanzoek ben ingegaan. “I don’t angry you anymore”. Ik heb mijn straf gehad.
Comments