Het laatste wat hij naar binnen gooit zijn een Bijbel en een mes. Ik lig met de Wit-Rus tussen de struiken in een tent van vier meter diameter ergens ten zuiden van Minsk. We zijn op weg naar een kasteel waarvan alle Wit-Russen waaraan ik intussen ofwel Zweeds ofwel Nederlands heb gegeven zeiden dat het fe-no-me-naal de moeite was, hoewel alle eerder daarheen gestuurde Zweden en Nederlanders mij zeiden dat het in feite ook weer niet zo heel veel voorstelt. Maar een fietstocht zag ik wel zitten, ik ben hier ten slotte voor mijn plezier.
Een paar dagen zonder de Wit-Rus deden mij vermoeden dat zijn aanwezigheid minder vermoeiend - en vooral ook: beter voor mijn batterij - zou zijn dan zijn constante flow van berichten op de chat. Alles voor mijn batterij, dus hij mocht mee. We vonden elkaar aan het einde van het 20km lange fietspad dwars doorheen de stad, hij in een fluorescerend groen marcelleke met drie gaten in. Daarmee was de toon gezet.
Wit-Rusland is plat en perfect om te fietsen, misschien had ik dat al gezegd. Samen met iemand fietsen als ge geen zin hebt om te communiceren is ook perfect, dan fietst ge zo snel dat hij geen adem meer heeft om te praten en zo wordt er meteen ook meer gefietst. Behalve wanneer zijn moeder belt, dan moeten we stoppen en met haar praten over hoe het gaat. Dan doe ik pipi en roept hij vanuit het gesprek met zijn moeder: “BE CAREFULL! THIS IS HURTING THE PLANT!” waarmee hij bedoelt dat er brandnetels staan. Ik zeg hem dat we die in België ook hebben en hij leert bij.
Soms stop ik zelf, om te zwemmen. Dan krijg ik vodka van random mannen met grote hoeden en zit hij op een bank en schrijft mij een romantisch bedoeld gedicht. De vele taalfouten tegen het Engels laten het eerder klinken als avant garde, met gefragmenteerde taal en onbekende metaforen. De beste zin blijft:
When I see your eyes – my heart is rice
Maar "Today I'm stupid flooder / Because my brain need in sleep" kon mij ook wel bekoren. Tot mijn enthousiasme over zijn metaforen er hem toe aanzetten om te beginnen praten over zijn miskende talent, dan fiets ik er weer vandoor en hijgt hij mij achterna. Ik heb nog van mijn leven nooit zo snel gefietst. Hij smeekt mij bij zonsondergang bijna buiten adem of we het hierbij kunnen laten en valt neer op de grond terwijl ik de tent opzet. Hij bazelt nog een paar dingen over het verband tussen de vrouw van zijn leven en tenten opzetten, valt tussen de struiken op zijn knieën en bidt. De tent is vier meter diameter, ik ga alvast lekker liggen.
Drie kwartier later roep ik wel efkes dat het nu misschien toch tijd begint te worden om dan eens te beginnen slapen zo. Hij zegt dat Jezus zijn beste vriend is en gooit één voor één al zijn bezittingen naar binnen. Dat gaat tergend traag. Het laatste wat hij naar binnen gooit zijn een Bijbel en een mes. Dat schreef ik hierboven al, want ik vond dat goed klinken als openingszin. Hij vraagt wat ik lig te typen en ik zeg: “een thriller”, waarna we belanden in een gesprek over hoe not done het is om seks te hebben voor het huwelijk. ’t Is waar. Ik ben daar echt radicaal tegen. Jezus heeft zo veel lichamelijke wellust sowieso niet gewild.
Ik slaap op beide oren vannacht.
De volgende ochtend word ik wakker van geklop. Hij kon niet slapen van de kou – om zijn mannelijkheid te bewijzen nam hij namelijk maar één slaapzak mee maar in die van mij mocht hij niet kruipen en het was echt belachelijk koud – en begon dan maar hout te verzamelen. Je zou zeggen om een vuurtje te stoken, maar neen: ik vind hem aan de rand van het meer, alle houtblokken aan elkaar timmerend met een mij onbekend doel. “What you think?” Ik zeg dat de willekeur van planken mij aan zijn gedichten doet denken en hij denkt dat het een compliment is. Bij het opruimen pluk ik twee slakken van de tent. Ik wil ze weggooien maar hij graait ze uit mijn hand en wil ze koken “for breakfast”.
Ik heb hem dat verboden.
Sommige dingen doe je niet.
We arriveren aan de kastelen met grote honger. Mijn honger is zo groot dat we de kastelen niet bezoeken en het valt mij nu zelfs op dat ik er niet eens een foto van nam. Ik zoek een gezellig restaurant in het dorp. De Wit-Rus wil liever met mij alleen zijn dan ergens in een restaurant te gaan zitten en zegt: “I want to cook you in the forest!” Ik bedank hem vriendelijk maar zeg dat ik liever toch gewoon op restaurant ga, ik ben namelijk zo benieuwd naar de traditionele keuken van zijn land. Dat snapt hij wel. Nadat hij gedurende tien minuten niet anders dan “Here is a restaurant” en “Here is a restaurant” en “Here is a restaurant” en “Here is a restaurant” en “Here is a restaurant” heeft gezegd om te tonen wat een geweldige gids hij is, vraag ik hem om met zijn ogen dicht te blijven staan en te tellen tot 200. Een brave Wit-Rus gehoorzaamt gedwee. Ik zoek op mijn gemak een restaurant.
Hij is oprecht verbaasd over dat ik er ook één vind. Ik begin mij toch af te vragen hoe het hier met de gender equitability is gesteld, maar het woord equitability heeft hij nog nooit gehoord. Zijn moeder belt. Ze vraagt of we vanavond bij haar blijven slapen. Het is mijn laatste avond in dit land en als zijn moeder ermee gemoeid is, zal de Wit-Rus er zelf ook wel op toezien dat ik mij straks niet op een onoverkomelijke afstand van de luchthaven bevind. Plus: dan kan ik meteen achterhalen hoe het met de Wit-Russische vrouwelijkheid is gesteld én uitzoeken hoe mijn Wit-Rus is kunnen worden wie hij is.
Misschien schrijft ze ook gedichten.
Misschien eet ze ook slakken als ontbijt?
Misschien gaat ze ook met een Bijbel en een mes naar bed?
Misschien is ze doodnormaal en verklaart dat waarom ze om de haverklap belt naar haar zoon. Ik zou dat waarschijnlijk ook doen, als mijn zoon zou zijn zoals hij.
Comments