Even het centrum van dat toeristische hol hier uitrijden, dacht ik, veel te veel volk voor mijn ogen. Een Romeinse naam, een fort op de kaart precies, interessant! Met kronkelpaadjes erheen die doodlopen in een groenzone, zo te zien? Klinkt als de ideále slaapplaats voor mijn laatste nacht hier aan zee!
Ja, kronkelpaden, ja. Al aan de voet ervan volledig afgezet met automatische hekken met pinnen en wachters met helmen en alarmen-met-bewegingsdetector. Daar waren geen voor-middeleeuwse kastelen maar surreële sprookjespaleizen, voorzien van de meest hoogtechnologische beveiligingsapparatuur. Glijbanen in alle kleuren en formaten, verlicht, en een in het donker oplichtende fontein. Ik waan me in vijf Disney-films tegelijkertijd en ben bang dat men mij geld zou aanrekenen om ernaar te kijken alleen al. Ik vergeet van de verbazing foto’s te maken om te bewijzen dat ik ooit ben geweest op een plek op aarde waar ik niet minder op mijn plaats kon zijn dan juist daar. Ik parkeer mij tussen de bussen en ander ondermaats gepeupel langs de kant van de weg daarvandaan en pin deze plek op de kaart alvast als ”Oord van Verderf”.
De volgende ochtend word ik om de vijf minuten wakker van de toeterende taxichauffeurs die aangelanden verschepen. Want wie in surreële sprookjespaleizen kan verblijven verplaatst zich niet te voet. Passagiers met attributen maken selfies door het raam. Passagiers met attributen maken selfies op een bank, met prachtige nikszeggende stenen gevels als achtergrond. Een enkele bejaarde man zonder smartphone, zonder zakken of handdoeken met BULGARIA-opschrift, kondigt een verdwaald en verder vergeten spoor van menselijkheid aan. Ik zet een koffie aan de andere kant van het pad en ontdek: geheel per toeval sta ik vlakbij het enige stukje strand hier dat niet is voorzien van een bordje "Privaat! Pachtstrand!"
Ook ik mag hier dus op het strand zitten. Meevaller van de dag!
Een miniwandelpad kronkelt zich tussen de doornen en wildgroei aan glijbanen en hoogbouw naar zee. Onderweg zie ik zwembaden met glijbanen en sproeiers en dikke comfortabele matrassen tussen kortgeknipte gazonnetjes vol palmbomen, een vikingschip, rendieren en paadjes vol keurig geschikte steentjes en Chinese beeldjes van steen. Straks begint hier de kinderanimatie, de watergymnastiek en de zwembadyoga, maar eerst is er het uitgebreide ontbijt. Honderden mensen zitten door mekaar heen te kijken in de veranda. De bijzonder onstijlvolle gestreepte handdoeken met opschrift BULGARIA liggen al klaar op de ligstoelen. De zee is dan ook een trap of twintig van het hotel naar beneden. Daar is er zand en ’t is zeker dat de zee stinkt, beter aan het zwembad blijven! Ik zie het hen zo denken, de rijke Bulgaren aan de ontbijttafel met tekstballonnetjes boven hun hoofd.
Op het voor mij toegankelijke stuk strand liggen al twee hompen vlees. Netjes uitgestald achter een door één van de vleeshompen verzamelde rij grote stenen – ter beschikking gesteld voor wie iets wil tegenhouden van het wegwaaien. Vlak vóór mij in het water ligt een grote verroeste metalen constructie met wat slordig geschikte afspanningsdraad vol algen. Vandaar dus: gratis strand. Geen surreëel sprookjeshotel wou zich de moeite nemen om een stuk oud ijzer te laten verwijderen. Ik begrijp plots ook wat er precies zo cultureel was aan Nesebar.
Een half uur later. Het ontbijt is voorbij. Het aantal hompen vlees op het strand verdubbelt. Ook naast de scheidingslijn, aan de kant van het Strand der Bevoorrechten, komt er een aantal lichamen tevoorschijn. Daar liggen alle mensen met een dure zonnebril keurig op een rijtje op een gestreepte handdoek op een witte strandstoel. Dikke buiken vooruit, ogen dicht. Paraplu diep in het zand gedraaid. Op mijn stuk met oud ijzer in zee zit een vrouw zonder zonnebril met blote borsten te kijken hoe haar kleurrijk geklede kinderen joelend zand in een afgeleefde plastiekzak scheppen.
Tussen de gerangschikte lichamen op het pachtstrand verschijnt een keurige vader hand in hand met zijn zoon. Ze wandelen beheerst door het zand. Ze wandelen beheerst de zee in. Tussen het oude ijzer spetteren de kleurrijke kinderen met plastiekzak er op los. Ik heb er plezier in. De beheerste vader met zoon iets minder. Ze wandelen beheerst de zee weer uit. In een onbewaakt moment trekt de zoon zonder toestemming zijn zwembroek uit en krijgt prompt vijf klappen op zijn kop, terwijl hij, de broek op de knieën, aan zijn oren weer de zee in wordt gesleurd. Ik snap het probleem niet, dacht eerst dat het te maken had met het tonen van een kleine blote piemel in het openbaar en mogelijke zedeschennis. Maar nog geen halve minuut later draagt de vader de zoon, zwembroek nog steeds op zijn knieën, op zijn arm het strand weer op en ik snap dat het hele vertoon te maken had met het obsessief gevrijwaard blijven van ..zand.
Gewikkeld in een grote handdoek met kap en nog eens twee andere handdoeken met streepjes en het obligatoire BULGARIA-opschrift, mag hij toekijken hoe de spetterende kinderen mijn kant van het strand ophollen en rollen met een plastiekzak vol gaten, water en zand. En even later ook hoe zijn eigen mama hand in hand met zijn broertje beheerst komt aangewandeld met in hun armen een enorme glimmende opblaasbare dolfijn.
De beheerste vader pelt zacht en behoedzaam de lagen handdoek van rond zijn zoon en maant hem aan geduldig te zijn. Aan mijn kant van het strand roept de vrouw met de blote borsten iets naar haar kleurrijke dartelende kroost met plastiekzak. De kinderen schrikken ervan en laten de plastiekzak los.
Er steekt een windvlaag op.
De plastiekzak met restanten van zeewier, zeewater en zand waait weg richting pachtstrand, spettert zeewier, zeewater en nat zand in het rond boven vader met pasgepeld kind en zet zijn tocht verder over de witte strandstoelen met versgestreken gestreepte BULGARIA-handdoeken.
De blote borsten schrikken ervan en richten zich op, waardoor ook het kussen waarop ze liggen abrupt en krachtig wegwaait en botst met de glimmende opblaasbare dolfijn, die botst met de beheerste moeder, die omvalt in het zand.
Met kind.
Ik zie het gebeuren.
Ik had kunnen ingrijpen,
maar wat zou het leven zijn zonder spontane en ongedwongen ontmoetingen?
Comments