Ik heb eens drie uur zitten wachten op een fietser die 6000km van Belarus naar Griekenland en terug had gefietst op een kleine twee maand, maar dus meer dan drie uur nodig had voor de kleine twintig kilometer van centrum Minsk naar het kerkje van Zaslaŭje.
Net toen ik het wachten opgaf, dook hij op. Ik was intussen zo fucked up van het wachten dat ik geen zin meer had in een interview over zijn trip, maar hem wel eens wou tonen wat écht fietsen betekent. Dus ik bromde wat norse dingen, schakelde mijn huurfiets een versnelling hoger en fietste in de avondzon nog 80km in noordelijke richting verder weg van de hoofdstad, met hem op deze keer minder dan 10km achter me aan. Mijn bedoeling daarmee bestond er zeker voor de helft uit om hem in mijn frustratie weer af te schudden en voorgoed kwijt te raken, terwijl het bij hem waarschijnlijk begon te dagen dat ik de (fiets)vrouw van zijn leven ben. Dus hij stak wel degelijk een tandje bij en toen het begon te schemeren stonden we ergens op een grote splitsing op zo’n tien kilometer van een meer en was mijn colère wat gaan liggen, maar besefte ik opeens wel dat ik hier op zo’n honderd kilometer van de hoofdstad stond in het donker in de middle of nowhere met een man die ik van haar noch pluim ken en waarmee ik in principe ook nog niet zo heel veel meer woorden had gewisseld dan “verdomme waarom zijt ge zo traag en ik wacht hier al zo lang”. Ik stelde voor om ergens aan te bellen aan een huis in de verte om te vragen of we daar mochten kamperen in de tuin. Dat wou hij niet, want hij had op zijn gps ergens een plek gepind in een bos aan het meer. Ik besefte dus plots dat ik hier op zo’n honderd kilometer van de hoofdstad stond in het donker in de middle of nowhere met een man die ik van haar noch pluim ken, die met mij wou gaan slapen in een bos aan een meer, en dat dat misschien niet zo veilig was. Dus ik drong toch aan om aan te bellen aan dat huis. Maar dat wou hij niet, want hij had een plek gepind in het bos aan het meer en wou daar met mij naartoe.
Lap. Wat nu.
Eerlijkheid helpt altijd, dus ik zei dat ik het niet veilig vond om met een man die ik van haar noch pluim kende te gaan kamperen in een bos aan een meer, want dat hij voor hetzelfde geld slechte bedoelingen kon hebben met mij, dus dat ik toch maar ging aanbellen aan dat huis en naar onderdak zou vragen. Hij was zo boos over de gedachte dat ik zou durven denken dat hij slechte bedoelingen met mij zou hebben dat ik bang was dat hij slechte bedoelingen met mij zou krijgen, dus ik dacht mijn lot dan maar te nemen voor wat het was, niet te staan wachten tot het nog donkerder werd en toe te stemmen met zijn kampeerplan. Ergens onderweg stopte hij toch om uit eigen beweging aan een boer naar onderdak te vragen maar die keek één voor één naar zijn vier stallen en zei: “Ik heb helaas geen plaats”. Misschien had de fietser hem in het Belarussisch gevraagd om dat te zeggen, ik zou het niet weten want ik kon het niet verstaan. Maar bijna euforisch keek hij mij aan, enerzijds trots over zijn -al dan niet geveinsde- attente daad om alsnog aan een externe een slaapplaats te vragen, anderzijds euforisch over dat bij deze dus bewezen was dat er effectief niks anders opzat dan samen te gaan kamperen in dat bos aan dat meer dat hij had gepind op zijn gps.
De plek die hij pinde was achteraf bekeken wel echt één van de betere kampeerplekken ter wereld. Dus daar aangekomen was ik nog wat wantrouwig en boos maar moe en wachtte tot hij de tent tevoorschijn haalde. Hij deed hetzelfde. Het was daar ergens in het pikdonker in een bos aan het meer met een man die ik van haar nog pluim ken en waar ik al meer boos op was geweest dan iets anders, dat we allebei beseften dat geen van ons een tent bijhad omdat we allebei dachten dat de ander er één bijhad. Dus we sliepen onder de blote hemel op een bedje van dennentakken en mos in het bos aan het meer en hij vermoordde me niet en maakte ook geen andere aanstalten tot wat dan ook maar knielde ’s morgens wel met een boeket zelf geplukte bloemen naast mijn bedje van dennentakken en mos en ik was boos dat hij mij wakker maakte.
Comments