#0 intro

Er zijn zo veel mensen die er mij al van proberen overtuigen hebben dat ik moet beginnen mediteren. Ik heb daar een grote weerstand tegen, maar uren aan een stuk gewoon rechtdoor rijden structureert mijn gedachten. Ik doe dat bij voorkeur met de fiets altijd rechtdoor langs een kanaal maar met de auto lukt blijkbaar ook. Ik ben zinvol bezig want ik rijd naar Oost-Europa, en dat besef laat mij meer toe om na te denken over mijn positie in het leven dan als ik in kleermakerszit in mijn huis zou zitten denken aan alle andere zinvollere dingen die ik op dat moment zou kunnen doen.

Thuis kom ik altijd tot dezelfde conclusie: ‘ik ben niet goed bezig he’. Er zit iets in mij dat standaard denkt dat ik alles verkeerd doe. Enerzijds is dat goed, want ik doe daardoor altijd mijn best. Anderzijds is dat ook niet goed want ik heb de neiging om te denken dat alles wat misloopt mijn fout is en om mij voor alles bij iedereen te excuseren. Tegelijkertijd heb ik al gehoord dat mensen soms vinden dat ik hen een schuldgevoel probeer te geven, terwijl ik gewoon probeer te tonen dat niet álles wat misliep mijn fout is. Zo denken is contraproductief en ook echt tijdverlies, dat stoort mij. Het meest voorkomende antwoord dat mensen op hun sterfbed geven als je hen vraagt wat ze anders zouden doen in hun leven, is: “ik zou mij minder zorgen maken”. Ik ga nog lang niet dood maar ik denk dat nu al.

Alléén in de auto maak ik mij geen zorgen en kan ik ook moeilijk iets verkeerd doen, alleen tegenover mijzelf en daar kan ik tegen. Ik vraag mij soms af of mijn standaard bestaansvorm eigenlijk ‘alleen zijn’ is, omdat ik mij onder de mensen vaak afvraag of ik mij wel goed gedraag en mij daardoor waarschijnlijk niet goed gedraag. Maar ik kom toch ook altijd weer tot de vaststelling dat ik mensen nodig heb. Alsof een mens op zichzelf niet kan bestaan, pas zinvol wordt in relatie tot anderen. Daarom mediteren mensen blijkbaar, om zich meer verbonden te voelen met andere mensen en alles wat leeft. Ik zou liever anti-mediteren om mij eens wat minder verbonden te voelen met alles wat leeft, zodat het mij wat minder kon schelen of ik het wel goed doe in verhouding tot alles wat leeft. Ik ben er zeker van dat ik het dan veel beter zou doen.

Het eigenlijke verhaal begint hier.